Scena Akademii PRO

Ryszard Alzin Gry war­szaw­skie**

Wło­dzi­mierz Żukow­ski Cool black / Bel­l­flo­wer color (Kikyō-iro)*

Prze­my­słam Pacek, Bar­tło­miej Sutt  the Cave

Tomasz Sikor­ski Modus  

Edi­son Deni­sov Sona­ta 

Gor­don McPher­son  Lame God 

Alek­san­der Nowak  Satin 

Aled Smith ex 

*pra­wy­ko­na­nie

** pra­wy­ko­na­nie w ramach pro­gra­mu „Zamó­wie­nia kom­po­zy­tor­skie”, reali­zo­wa­ne­go przez Naro­do­wy Insty­tut Muzy­ki i Tańca”.

Łucja Chy­rzyń­ska  flet

Adrian Pal­mow­ski  klar­net

Aga­ta Fran­cuz  skrzyp­ce

Gabrie­la Gra­boń  altów­ka

Michał Bień  wio­lon­cze­la

Krzysz­tof Mady­da  akor­de­on

Bar­tło­miej Sutt perkusja

Julia Kurzy­dlak  dyrygentka

Danu­ta Kasper­ska gita­ra*

gościn­nie:

Prze­my­sław Pacek — syntezatory

*Wol­na słu­chacz­ka Aka­de­mii PRO

kon­cep­cja pro­gra­mo­wa, tekst: Alek­san­dra Demowska-Madejska

Cool black / Bel­l­flo­wer color (Kikyō-iro)

to kom­po­zy­cja, w któ­rej eks­plo­ru­ję feno­men kolo­ru jako nie­za­leż­nej for­my wyra­zu. Podzie­lo­ny na dwie czę­ści utwór odno­si się do dwóch wybra­nych prze­ze mnie kolo­rów: Cool black (Pan­to­ne PMS 295 C) oraz Bel­l­flo­wer color (Kikyō-iro) i do tego, jak je postrze­gam. Kolo­ry same w sobie nio­są sub­tel­ne sko­ja­rze­nia, rzad­ko kie­dy są trwa­le powią­za­ne z kon­kret­ny­mi ide­ami lub obiek­ta­mi. Dopie­ro w okre­ślo­nym kon­tek­ście ujaw­nia­ją swo­je zna­cze­nie, otwie­ra­jąc prze­strzeń na nowe inter­pre­ta­cje. Kolo­ry czę­sto poja­wia­ją się w zesta­wie­niach – wza­jem­ne kon­tra­sty lub podo­bień­stwa two­rzą spe­cy­ficz­ny cha­rak­ter cało­ści. W tym przy­pad­ku inte­re­su­je mnie to, co dzie­je się, gdy kolor ist­nie­je w ode­rwa­niu. Pró­bo­wa­łem przyj­rzeć się zna­cze­niom, któ­re kolo­ry te ewo­ku­ją, gdy funk­cjo­nu­ją samo­dziel­nie, i róż­nym ścież­kom sko­ja­rze­nio­wym, któ­re mogą z tego wynik­nąć. Czy moż­li­we jest dostrze­że­nie wewnętrz­nej nar­ra­cji koloru?

Wło­dzi­mierz Żukow­ski to kom­po­zy­tor, impro­wi­za­tor, light desi­gner i arty­sta mul­ti­me­dial­ny, któ­re­go głów­ne zain­te­re­so­wa­nia sku­pia­ją się na kom­po­zy­cji muzycz­nej oraz inter­dy­scy­pli­nar­nym łącze­niu dźwię­ku, świa­tła i mediów inte­rak­tyw­nych. Jego utwo­ry były wyko­ny­wa­ne przez takie zespo­ły jak Ensem­ble Musik­Fa­brik, Neue Vocal­so­li­sten Stut­t­gart oraz Cho­pin Uni­ver­si­ty Modern Ensem­ble, a jego insta­la­cje były pre­zen­to­wa­ne na War­szaw­skiej Jesie­ni. Obec­nie, wspól­nie z Patry­cją Koło­dziej­ską, pra­cu­je nad “sound­sca­pe­walks” – insta­la­cją audio­wi­zu­al­ną, któ­ra bada dźwię­ko­wą toż­sa­mość War­sza­wy. Pro­jekt ten obej­mu­je zbie­ra­nie nagrań tere­no­wych, któ­re sta­ją się pod­sta­wą do reflek­sji nad zło­żo­ną struk­tu­rą dźwię­ko­wą mia­sta i jego spe­cy­ficz­nym rytmem.

Tytuł utwo­ru nawią­zu­je do słyn­nych Gier wenec­kich Witol­da Luto­sław­skie­go, któ­re­go 30. rocz­ni­ca śmier­ci przy­pa­da w bie­żą­cym roku. Twór­czość Luto­sław­skie­go postrze­gam jako swo­isty ide­ał połą­cze­nia ści­słe­go myśle­nia o mate­ria­le dźwię­ko­wym z eks­pre­sją muzycz­ną, a ich ana­li­zo­wa­nie ode­gra­ło nie­ma­łą rolę w moim roz­wo­ju kom­po­zy­tor­skim. W Grach wenec­kich Luto­sław­ski po raz pierw­szy zasto­so­wał swój fla­go­wy pomysł ale­ato­ry­zmu kon­tro­lo­wa­ne­go. Roz­wi­jał rów­nież kon­cep­cję budo­wa­nia for­my muzycz­nej, bazu­ją­cej na prze­wi­dy­wa­niu ocze­ki­wań słu­cha­czy i słu­cha­czek, któ­rej apo­te­ozą było powsta­nie tzw. for­my dwuczęściowej.

Z tą wła­śnie kon­cep­cją posta­no­wi­łem pod­jąć pole­mi­kę w moich Grach war­szaw­skich. W zało­że­niu Luto­sław­skie­go zada­niem kom­po­zy­to­ra czy kom­po­zy­tor­ki jest zapla­no­wa­nie z wyprze­dze­niem momen­tów sku­pie­nia oraz roz­pro­sze­nia uwa­gi słu­cha­czy i słu­cha­czek. Swo­ją kon­cep­cję Luto­sław­ski wywiódł z allegr sona­to­wych w twór­czo­ści Hayd­na, któ­ry – jego zda­niem – świa­do­mie wpro­wa­dzał swo­ich słu­cha­czy i słu­chacz­ki w prze­two­rze­niach swo­ich sonat czy sym­fo­nii w stan znu­że­nia po to, by ponow­nie wzbu­dzić ich cie­ka­wość wraz z nadej­ściem repry­zy. I tak – abs­tra­hu­jąc od kon­kret­nych pomy­słów same­go Luto­sław­skie­go – kon­stru­owa­łem swo­je Gry war­szaw­skie w opar­ciu o pro­gno­zo­wa­ne reak­cje odbior­ców i odbior­czyń na roz­wój moje­go utwo­ru. Kom­po­nu­jąc, mia­łem na wzglę­dzie opo­zy­cję kil­ku for­mo­twór­czych czyn­ni­ków, takich jak: nowe – zna­ne; ocze­ki­wa­ne – nie­ocze­ki­wa­ne; duże – małe zagęsz­cze­nie mate­ria­łu muzycz­ne­go; powa­ga – brak powa­gi. Świa­do­mie sto­so­wa­łem środ­ki takie jak powtó­rze­nia (dosłow­ne lub nie) pew­nych sekwen­cji, czy wręcz wyżej wspo­mnia­ne dłu­ży­zny. Dla mnie same­go był to tak­że swe­go rodza­ju prze­łom, jako że więk­szość moich utwo­rów cechu­je wart­ka akcja muzyczna.

Ponie­kąd podob­nie jak u Luto­sław­skie­go eks­plo­ro­wa­łem rów­nież w Grach war­szaw­skich roz­luź­nia­nie rela­cji ryt­micz­nych mię­dzy instru­men­ta­mi m.in. poprzez jed­no­cze­sne sto­so­wa­nie kil­ku róż­nych temp. Aby dać moż­li­wość zapre­zen­to­wa­nia swo­ich umie­jęt­no­ści wyko­naw­czych artyst­kom i artyst­kom koń­czą­cym Mło­dą Aka­de­mię orga­ni­zo­wa­ną przez Hash­tag Ensem­ble, nie­jed­no­krot­nie trak­to­wa­łem poszcze­gól­ne instru­men­ty soli­stycz­nie, wyko­rzy­stu­jąc peł­ne spek­trum ich brzmienia.

Prze­strzeń Muzy­ki Współ­cze­snej Hash­tag Lab współ­fi­nan­su­je Mia­sto Sto­łecz­ne War­sza­wa.
Patro­nem medial­nym Prze­strze­ni Muzy­ki Współ­cze­snej Hash­tag Lab jest POLMIC​.PL.