Encore

„Enco­re” to cho­re­ogra­ficz­ny spek­takl o miło­ści z wyko­ny­wa­ną na żywo muzy­ką Lucii Dłu­go­szew­ski – ame­ry­kań­skiej kom­po­zy­tor­ki, uczen­ni­cy Joh­na Cage’a i Edga­ra Varèse, cho­re­ograf­ki i wynalazczyni.

---

„Enco­re” to spek­takl cho­re­ogra­ficz­ny o miło­ści z muzy­ką Lucii Dłu­go­szew­ski wyko­ny­wa­ną na żywo. Czym jest miłość? Miłość jest moż­li­wo­ścią asy­sto­wa­nia przy naro­dzi­nach świa­ta. Jest wszech­obec­na. To kosmicz­na, czy­sta siła, che­micz­na gra­wi­ta­cja dzię­ki, któ­rej ist­nie­je życie. Jest jed­ną z naj­sil­niej­szych moty­wa­cji. W miło­ści pod­miot usi­łu­je dotknąć „bytu dru­gie­go” – dąży do cał­ko­wi­te­go zespo­le­nia. Prze­kra­cza sie­bie same­go, prze­kra­cza nar­cyzm, ale nigdy nie dotrze do celu. W miło­ści pod­mio­ty będą zawsze prze­ży­wać róż­ni­cę i podej­mo­wać nie­usta­ją­ce pró­by połą­cze­nia na pozio­mie metafizycznym.

---

“Spek­takl „Enco­re” jest moim powro­tem do sztu­ki kon­tem­pla­cyj­nej, meta­fi­zycz­nej.  Moja reflek­sja zwra­ca się w kie­run­ku miło­ści. Przy­glą­dam się jej u pod­staw, jako pier­wot­nej, czy­stej twór­czej sile. Moty­wa­cje do dzia­ła­nia mamy róż­ne, jed­nak­że to wła­śnie miłość wyda­je mi się tą naj­bar­dziej budu­ją­cą” – mówi Liwia Bargieł.

Spek­takl od lat 16.

---

Wystąpią

Liwia Bar­gieł-Kieł­bo­wicz taniec
Sta­ni­sław Bul­der taniec
Zofia Dut­kie­wicz flet
Mar­ty­na Kuła­kow­ska for­te­pian
Olga Przy­był per­ku­sja

---

Realizacja

Cho­re­ogra­fia: Liwia Bar­gieł-Kieł­bo­wicz
Muzy­ka: Lucia Dłu­go­szew­ski
Opie­ka muzycz­na: Lilian­na Krych, Ania Kar­po­wicz
Sce­no­gra­fia: Bar­tło­miej Kieł­bo­wicz
Kostiu­my:  Karo­li­na Bra­mo­wicz
Koor­dy­na­cja pro­duk­cji: Zofia Zaj­kow­ska
Pro­du­cent: Sto­wa­rzy­sze­nie Super­mar­ket Arty­stycz­ny
Współ­pro­du­cent: Prze­strzeń Muzy­ki Współ­cze­snej Hash­tag Lab

---

Artyści

Lucia Dłu­go­szew­ski (1925–2000)

Cór­ka pol­skich imi­gran­tów, nie­do­szła stu­dent­ka medy­cy­ny, któ­ra rzu­ci­ła wszyst­ko, by roz­wi­jać swo­je arty­stycz­ne pasje. Stu­dent­ka Edga­ra Varèse’a sta­ła się jed­ną z naj­cie­kaw­szych i naj­bar­dziej zapo­mnia­nych kom­po­zy­to­rek szko­ły nowo­jor­skiej. Aspek­tem, na któ­ry naj­czę­ściej zwra­ca się uwa­gę w twór­czo­ści Dłu­go­szew­ski, jest brzmie­nie. Jej wraż­li­wo­ści na dźwięk dowo­dzą już jej wcze­sne utwo­ry, jak „Moving Spa­ce The­ater Pie­ce for Eve­ry­day Sounds”, któ­ry – zgod­nie z nazwą – wyko­rzy­sty­wał brzmie­nia przed­mio­tów codzien­ne­go użyt­ku. W par­ty­tu­rach Dłu­go­szew­ski zwra­ca uwa­gę cyze­lo­wa­nie naj­drob­niej­szych deta­li brzmie­nio­wych. Rodzaj arty­ku­la­cji i dyna­mi­ki potra­fi zmie­niać się co mia­rę, zwłasz­cza w par­tii per­ku­sji. Kom­po­zy­tor­ka nakła­da na sie­bie pla­ny instru­men­tal­ne o róż­nej dyna­mi­ce, two­rząc uni­ka­to­we mik­stu­ry brzmie­nio­we. Tak duża zmien­ność, przy ope­ro­wa­niu sil­ny­mi kon­tra­sta­mi, może pro­wa­dzić do frag­men­ta­ry­za­cji utwo­ru, jed­nak wspo­mnia­na już wcze­śniej pul­sa­cyj­ność tej muzy­ki zapew­nia odczu­cie continuum.

W 2020 roku war­szaw­ska koope­ra­ty­wa muzycz­na Hash­tag Ensem­ble, twór­cy Prze­strze­ni Muzy­ki Współ­cze­snej Hash­tag Lab, wyda­ła mono­gra­ficz­ny album z muzy­ką Lucii Dłu­go­szew­ski „Ope­nings of the Eye” (wyd. DUX).

Liwia Bar­gieł-Kieł­bo­wicz

Absol­went­ka Kon­ser­wa­to­rium Tań­ca Współ­cze­sne­go Tri­ni­ty Laban w Lon­dy­nie. Dok­tor sztu­ki w dzie­dzi­nie Sztuk Teatral­nych. Wykła­dow­czy­ni na Aka­de­mii Teatral­nej A. Zelwe­ro­wi­cza w War­sza­wie.
Jako tan­cer­ka wystą­pi­ła min. w spek­ta­klach Caro­lin Finn, Guil­her­me Bothe­lo, Macie­ja Kuź­miń­skie­go, Hygi­na Deli­ma­ta, Miko­ła­ja Miko­łaj­czy­ka, Tom­ka Cie­siel­skie­go, Uli Sic­kle, Elwi­ry Pio­run, Wal­de­ma­ra Raź­nia­ka.
Jest autor­ką cho­re­ogra­fii do spek­ta­kli teatral­nych Joan­na Sza­lo­na. Kró­lo­wa, Tra­ge­dia Jana X (reż. W. Raź­niak), Opo­wia­da­nie Bra­zy­lij­skie (reż. M. Hyc­nar), Demon Teatru, czy­li mniej­sza o to (reż. A. Doma­lik), Wiedź­min (reż. W. Kościel­niak).
Reży­ser­ka spek­ta­kli teatral­nych: Ilu­mi­na­cje, Wit­zel­sucht, Szron/Frost, Body Bank oraz wspó­lau­tor­ka (razem z Lilian­na Krych) per­for­ma­tyw­nej inter­pre­ta­cji Tre­ati­se Cor­ne­liu­sa Car­dew (zamo­wie­nie War­szaw­skiej Jesie­ni 2016). Od 2015 roku współ­pra­cu­je z artyst­ką wizu­al­ną Mar­tą Jar­nusz­kie­wicz, z któ­rą stwo­rzy­ła pra­ce Nul­l­punkt, Pozy­cja począt­ko­wa – wer­ty­kal­na, Tachyp­noe, Pro­jekt Ana­berg. Od 2020 roku pra­cu­je z arty­stą wizu­al­nym Bar­tło­mie­jem Kieł­bo­wi­czem. Razem stwo­rzy­li cykl prac video Pan­de­mo­bo­ok, oraz per­for­mens Stret­ching. Od 2021 roku współ­pra­cu­je z zespo­łem muzy­ki współ­cze­snej Hash­tag Ensem­ble.
https://​www​.liwia​bar​giel​.com

Sta­ni­sław Bul­der

Stu­dio­wał na kie­run­ku taniec współ­cze­sny w Opus Bal­let we Flo­ren­cji. Wykształ­ce­nie wyż­sze zdo­był na war­szaw­skiej Aka­de­mii Teatral­nej im. A. Zelwe­ro­wi­cza. Pra­co­wał z taki­mi cho­re­ogra­fa­mi i cho­re­ograf­ka­mi jak Didier Théron, Gusta­vo Oli­ve­ira, Anna Pio­trow­ska, Jakub Lewan­dow­ski, Mar­ta Zió­łek, Elwi­ra Pio­run, Ferenc Fehér, Kaya Koło­dziej­czyk, Anna Näs­ström. Od 2018 roku współ­pra­cu­je z war­szaw­skim Teatrem Tań­ca Zawi­ro­wa­nia w któ­rym tań­czył w ponad 10 pro­duk­cjach. Aktu­al­nie moż­na go tak­że zoba­czyć w spek­ta­klach „Resur­rec­tion” i „Les Gon­fles” zespo­łu Com­pa­gnie Didier Théron, spek­ta­klach Artu­ra Gra­bar­czy­ka „de light” i „Nie­sa­mo­wi­cie bli­sko” a tak­że w spek­ta­klu Teatru Roz­bark „Poli­czal­ni”. W pro­duk­cji, stwo­rzo­nej dla Teatru Stu­dio „Oda do Rado­ści” w reży­se­rii Wojt­ka Zie­mil­skie­go, peł­nił funk­cję asy­sten­ta reży­se­ra a tak­że kon­sul­tan­ta cho­re­ogra­ficz­ne­go. Kształ­ci się i roz­wi­ja swo­je zain­te­re­so­wa­nia dra­ma­tur­gią teatral­ną i teatru tań­ca a tak­że moż­li­wo­ścia­mi eman­cy­pa­cyj­nej sztu­ki dzia­ła­ją­cej na rzecz zwierząt.

---

Spek­takl „Enco­re” zre­ali­zo­wa­ny został dzię­ki wspar­ciu Mia­sta Sto­łecz­ne­go Warszawy.

Patro­nem medial­nym jest art​do​ne​.pl.
Wspar­cie medial­ne: taniec​pol​ska​.pl.

Bilety

40 PLN