Cantus Ensemble: New music, new friends

W roku 2025 w Hash­tag Ensem­ble szcze­gól­nie przy­glą­da­my się temu co dzie­je się poza gra­ni­ca­mi Pol­ski. Zapra­sza­my do współ­pra­cy zespo­ły, któ­re tak jak my eks­pe­ry­men­tu­ją, współ­pra­cu­ją z kom­po­zy­to­ra­mi, szu­ka­ją nowej roli i kon­tek­stów muzy­ki współczesnej.

W paź­dzier­ni­ku współ­pra­cu­je­my z chor­wac­kim Can­tus Ensem­ble – star­szym kole­gą w muzy­ce nowej. Ten ist­nie­ją­cy od ponad 20 lat zespół rezy­du­je w Zagrze­biu, gdzie 13 paź­dzier­ni­ka na otwar­cie sezo­nu gra Hash­tag Ensem­ble, a 5 dni póź­niej to Can­tus Ensem­ble zabrzmi na war­szaw­skiej ocho­cie, pre­zen­tu­jąc zróż­ni­co­wa­ny chor­wac­ki pro­gram. Oba zespo­ły połą­czy nowa kom­po­zy­cja Żane­ty Rydzew­skiej – Top Five. 

​​***

In 2025, Hash­tag Ensem­ble is tur­ning its focus to what is hap­pe­ning bey­ond Poland’s bor­ders. We are invi­ting ensem­bles that, like us, expe­ri­ment, col­la­bo­ra­te with com­po­sers, and seek new roles and con­te­xts for con­tem­po­ra­ry music.

In Octo­ber, we are joining for­ces with the Cro­atian Can­tus Ensem­ble – an older col­le­ague in new music. For over 20 years, this ensem­ble has been based in Zagreb, whe­re on Octo­ber 13 Hash­tag Ensem­ble will open the season, fol­lo­wed five days later by Can­tus Ensem­ble per­for­ming in Warsaw’s Ocho­ta district with a varied Cro­atian pro­gram. The two gro­ups will be bro­ught toge­ther by a new work from Żane­ta Rydzew­ska – Top Five.

Program:

Ivan Josip Sken­der Five Sket­ches for Three

Dubra­vko Pala­no­vić nowy utwór*

Ante Kne­šau­rek On a Moment of Loneliness

Żane­ta Rydzew­ska Top Five* (with Hash­tag Ensem­ble)
San­da Maju­rec I ritorni

Beri­slav Šipuš Dick Tra­cy and the Most Pecu­liar Case of All – Fal­ling in Love

*pra­wy­ko­na­nie

Wystąpią:

Can­tus Ensemble

Teo Devčić skrzyp­ce / vio­lin

Tvrt­ko Pavlin altów­ka / viola

Jasen Chel­fi wio­lon­cze­la / cello

Ana Bati­ni­ca fle­ty / flutes

Iva Leden­ko obój / oboe

Dani­jel Mar­ti­no­vić klar­net / clarinet

Sre­bren­ka Poljak for­te­pian / piano

Fran Krsto Šer­cer per­ku­sja / per­cus­sion

Beri­slav Šipuš dyry­gent / conductor

Hash­tag Ensem­ble
(w utwo­rze Top Five)
Paweł Janas akor­de­on / accor­dion
Mar­ta Piór­kow­ska skrzyp­ce / vio­lin
Alek­san­dra Demow­ska-Madej­ska altów­ka / vio­la
Domi­nik Pło­ciń­ski wio­lon­cze­la / cel­lo
Mate­usz Loska kon­tra­bas / double bass

Realizacja / Realisation:

kon­cep­cja pro­gra­mo­wa / pro­gram­ming: Can­tus Ensem­ble                 
pro­duk­cja / pro­duc­tion: Lilian­na Krych
iden­ty­fi­ka­cja wizu­al­na / gra­phics: Alek­san­dra Ołdak
reży­se­ria dźwię­ku / sound engi­ne­er : Kosma Stan­de­ra
współ­or­ga­ni­za­cja / co orga­ni­sa­tion: Can­tus Ensemble

Prze­strzeń Muzy­ki Współ­cze­snej Hash­tag Lab współ­fi­nan­su­je Mia­sto Sto­łecz­ne War­sza­wa.
Patro­nem medial­nym Prze­strze­ni Muzy­ki Współ­cze­snej Hash­tag Lab jest POLMIC​.PL., Gaze­ta Wybor­cza i Dwój­ka Pol­skie Radio.

Pro­jekt wspar­ty przez Cro­atian Com­po­sers’ Socie­ty i Mini­ster­stwo Kul­tu­ry Repu­bli­ki Chorwacji.

Jeśli chcesz wiedzieć więcej o artystach / To read more about artists:

Can­tus Ensemble

Przez bli­sko dwie deka­dy ist­nie­nia zespo­łu zmie­nia­li się soli­ści i dyry­gen­ci, miej­sca kon­cer­tów, festi­wa­le, kon­ty­nen­ty, a tak­że kom­po­zy­to­rzy, par­ty­tu­ry i kon­cep­cje. Nie zmie­ni­ła się jed­nak jego pro­gra­mo­wa oś – muzy­ka dru­giej poło­wy XX i począt­ku XXI wieku.

Śro­do­wi­sko, z któ­re­go wyro­sło Muzycz­ne Bien­na­le w Zagrze­biu (MBZ) – sta­no­wią­ce pro­gra­mo­we i ide­owe cen­trum zespo­łu – nigdy wcze­śniej poważ­nie nie roz­wa­ża­ło powo­ła­nia insty­tu­cjo­nal­nej gru­py, któ­ra mogła­by wspie­rać i roz­wi­jać jego nie­kon­wen­cjo­nal­ny, cza­sem wręcz awan­gar­do­wy puls tak­że poza festi­wa­lem. W latach 80. w muzycz­nym bogac­twie tam­tych cza­sów wystar­cza­ło, że dźwię­ki współ­cze­sno­ści roz­brzmie­wa­ły raz na dwa lata. W okre­sie woj­ny i tuż po niej bra­ko­wa­ło ku temu sprzy­ja­ją­cych warunków.

Prze­łom nastą­pił w 2001 roku. Zbli­ża­ło się kolej­ne Bien­na­le z goto­wym reper­tu­arem, a Zagrzeb dys­po­no­wał zarów­no doświad­czo­ny­mi, jak i mło­dy­mi muzy­ka­mi. Z myślą o tym wyda­rze­niu powo­ła­no tym­cza­so­wy zespół rezy­denc­ki. Oka­zał się jed­nak tak zna­ko­mi­ty, że festi­wa­lo­wa iskra roz­pa­li­ła ogień – i zespół szyb­ko zyskał trwa­łość oraz sta­bil­ność. Prze­stał być „tym­cza­so­wy”, a wkrót­ce przy­jął nazwę Can­tus (z łac. „śpiew”). Tak naro­dzi­ła się jego misja.

Jak ujął to Trpi­mir Mata­so­vić (2009): „nie cho­dzi­ło im o to, by sama pre­zen­ta­cja muzy­ki awan­gar­do­wej była celem – sta­no­wi­ła ona jedy­nie fun­da­ment, na któ­rym budu­je się interpretację.”

Beri­slav Šipuš (ur. 1958, Zagrzeb) kie­ru­je Can­tus Ensem­ble od momen­tu jego powsta­nia w 2001 roku.

Stu­dio­wał histo­rię sztu­ki na Wydzia­le Nauk Huma­ni­stycz­nych i Spo­łecz­nych Uni­wer­sy­te­tu w Zagrze­biu oraz kom­po­zy­cję w Aka­de­mii Muzycz­nej w Zagrze­biu (dyplom w 1987 r., kla­sa Stan­ka Horva­ta). Edu­ka­cję kon­ty­nu­ował u Gil­ber­ta Bosco w Udi­ne oraz u Fra­nço­is-Ber­nar­da Mâche’a i Ian­ni­sa Xena­ki­sa w pary­skim stu­diu elek­tro­nicz­nym UPIC. Dosko­na­lił dyry­gen­tu­rę pod kie­run­kiem Vla­di­mi­ra Kran­jče­vi­cia, Želj­ka Brka­no­vi­cia, Kre­ši­mi­ra Šipu­ša oraz Mila­na Horva­ta w Uni­wer­sy­te­cie Muzy­ki i Sztuk Sce­nicz­nych w Grazu.

Pra­co­wał jako repe­ty­tor-pia­ni­sta Bale­tu Teatru Naro­do­we­go w Zagrze­biu, nauczy­ciel teo­rii muzy­ki w szko­le muzycz­nej Elly Bašić w Zagrze­biu, repe­ty­tor Bale­tu Ber­mudz­kie­go oraz pro­du­cent w sali kon­cer­to­wej Vatro­slav Lisin­ski. W latach 2001–2005 był dyrek­to­rem Fil­har­mo­nii Zagrzeb­skiej.
Był pro­du­cen­tem, a w latach 1997–2011 tak­że dyrek­to­rem arty­stycz­nym Muzycz­ne­go Bien­na­le w Zagrze­biu.
Miesz­kał w Medio­la­nie, współ­pra­cu­jąc z Teatro alla Sca­la jako repe­ty­tor-pia­ni­sta Bale­tu i Ope­ry, asy­stent dyry­gen­tów w Ope­rze oraz dyry­gent orkie­stro­wy w pro­duk­cjach baletowych.

Obec­nie jest pro­fe­so­rem zwy­czaj­nym w Kate­drze Kom­po­zy­cji i Teo­rii Muzy­ki Aka­de­mii Muzycz­nej w Zagrze­biu, a od 2019 roku peł­ni funk­cję kie­row­ni­ka tej katedry.

Za swo­ją twór­czość kom­po­zy­tor­ską otrzy­mał wie­le nagród kra­jo­wych i mię­dzy­na­ro­do­wych, m.in. Nagro­dę Sied­miu Sekre­ta­rzy SKOJ, Nagro­dę im. Josi­pa Štol­ce­ra Sla­ven­skie­go przy­zna­wa­ną przez dzien­nik Vje­snik, a w 2004 roku tytuł Che­va­lier de l’Ordre des Arts et des Let­tres nada­ny przez Mini­ster­stwo Kul­tu­ry Repu­bli­ki Fran­cu­skiej.
Od grud­nia 2011 roku był wice­mi­ni­strem kul­tu­ry, a od kwiet­nia 2015 do stycz­nia 2016 – mini­strem kul­tu­ry Repu­bli­ki Chor­wa­cji.

Noty programowe

San­da Maju­rec: I ritor­ni
Utwór I ritor­ni na flet, klar­net, skrzyp­ce, for­te­pian i wio­lon­cze­lę powstał w 2013 roku. For­mal­nie opie­ra się na zasa­dzie for­my ritor­ne­lu – zarów­no w ska­li całe­go cyklu, w rela­cjach mię­dzy czę­ścia­mi, jak i wewnątrz każ­de­go z pię­ciu ogniw, zbu­do­wa­nych wła­śnie jako ritornela.

Pra­wy­ko­na­nie odby­ło się w 2014 roku w wyko­na­niu zespo­łu Gla­zbe­ne sta­ze. W 2016 roku kom­po­zy­cja zosta­ła zapre­zen­to­wa­na na Gla­zbe­na Tri­bi­na w Opa­ti­ji (w wyko­na­niu mdi ensem­ble) oraz na Uni­wer­sy­te­cie Muzy­ki i Sztuk Sce­nicz­nych w Wied­niu w ramach Festi­wa­lu Muzy­ki Chor­wac­kiej w Wied­niu i pro­jek­tu Women Com­po­sers from Slo­ve­nia, Cro­atia, Mace­do­nia, and Ser­bia (2016).
Utwór wyko­ny­wa­ły rów­nież zespo­ły Quasars Ensem­ble i Can­tus Ensem­ble, m.in. w Zagrze­biu, Wied­niu i Kolonii.

Ante Kne­šau­rek: On a Moment of Lone­li­ness
Każ­dy, kto two­rzy, myślę, że doświad­czył samot­no­ści – tego momen­tu, któ­ry pogłę­bia czas i bez­li­to­śnie roz­sze­rza jego gra­ni­ce. Przez chwi­lę czy­ni nas ona bez­rad­ny­mi.
Krok w stro­nę wyj­ścia z labi­ryn­tu samot­no­ści i odwa­ga, by się z nią zmie­rzyć, to choć­by pierw­szy krok w stro­nę „nowe­go”.

Ivan Josip Sken­der: Five Sket­ches for Three
Utwór Five Sket­ches powstał w 2015 roku na zamó­wie­nie moich wie­lo­let­nich współ­pra­cow­ni­czek – sióstr Zity i Nad­ii Var­ga – i został napi­sa­ny na trio for­te­pia­no­we (for­te­pian, klar­net, wio­lon­cze­la).
Z cza­sem kom­po­zy­cja była wyko­ny­wa­na w róż­nych wer­sjach, tak­że w opra­co­wa­niu na for­te­pian, klar­net i altów­kę.
Skła­da się z pię­ciu czę­ści o zróż­ni­co­wa­nym cha­rak­te­rze i dłu­go­ści, któ­re wyko­naw­cy mogą zesta­wiać w dowol­nej kolej­no­ści – zależ­nie od nastro­ju, jaki chcą stwo­rzyć, lub po pro­stu według wła­snych preferencji.

Beri­slav Šipuš: Dick Tra­cy and the Most Pecu­liar Case of All – Fal­ling in Love
Utwór Dick Tra­cy and the Most Pecu­liar Case of All – Fal­ling in Love na sied­miu wyko­naw­ców sta­no­wi pią­tą część cyklu Dick Tra­cy….
Podob­nie jak cykl Tan Het­ti (z któ­re­go trzy utwo­ry są już ukoń­czo­ne – Tin Hat­ti i Ten Hot­ti – a kolej­ne cze­ka­ją na dopi­sa­nie), pro­jekt ten bada kwe­stie kame­ral­ne­go brzmie­nia, jego kolo­ru i for­my, a tak­że wyko­rzy­stu­je doświad­cze­nia teatru muzycz­ne­go, pró­bu­jąc jed­no­cze­śnie zacho­wać ele­men­ty muzy­ki abso­lut­nej.

Utwór Dick Tra­cy for solo pia­no, dedy­ko­wa­ny moje­mu nauczy­cie­lo­wi Stan­ko­wi Horva­to­wi, to cykl bar­dziej intym­ny, bo doty­czy oso­bi­stych pro­ble­mów głów­ne­go boha­te­ra i jego klien­tów – odkry­wa­nych stop­nio­wo, jak splą­ta­ny kłę­bek zagadek.

Dotych­czas Dick Tra­cy roz­wią­zy­wał spra­wę Pret­ty Pie­ta z pomo­cą klar­ne­tu baso­we­go, potem The Bal­lad of Sad Men na flet, następ­nie The Case of the Myste­rio­us Gla­xo Blue na dwa for­te­pia­ny – aż docie­ra do „naj­dziw­niej­szej ze spraw”, w któ­rej sam sta­je się boha­te­rem histo­rii nie tyl­ko kry­mi­nal­nej, ale i miłosnej.

Sied­miu muzy­ków, w sied­miu krót­kich odsło­nach, poszu­ku­je tu odpo­wie­dzi na to pyta­nie. Spo­ty­ka­ją czło­wie­ka-pta­ka, bie­ga­ją­ce­go detek­ty­wa, ano­ni­mo­wy głos klar­ne­tu, a tak­że kwar­tet smycz­ko­wy w ukła­dzie inspi­ro­wa­nym Kwar­te­tem na koniec cza­su Mes­sia­ena – sub­tel­ny ukłon w jego stro­nę.
W fina­le kom­po­zy­cja powra­ca do cyta­tu z utwo­ru Son­nant moje­go mistrza Stan­ka Horva­ta – i cich­nie w wyso­kich, nie­mal ulot­nych piz­zi­ca­tach altówki.

(Beri­slav Šipuš)

Can­tus Bio: 
During almost 20 years of the­ir exi­sten­ce, solo­ists, con­duc­tors, con­cert halls, festi­vals, con­ti­nents, com­po­sers, sco­res and con­cepts chan­ged but not the­ir spi­ri­tu­al plat­form – the recent 20th and the cur­rent 21st-cen­tu­ry music. The milieu from which the Music Bien­na­le Zagreb (MBZ) – as the Ensemble’s pro­gram and con­cep­tu­al nuc­leus – stem­med, had, inte­re­stin­gly, never serio­usly con­si­de­red foun­ding an insti­tu­tio­na­li­zed ensem­ble that would sup­port and con­ti­nue its unco­nven­tio­nal, and some­ti­mes even avant-gar­de pul­se betwe­en the festi­vals. It is possi­ble that in the musi­cal abun­dan­ce of the 1980s it was eno­ugh to hear the con­tem­po­ra­ry sound on sta­ge once eve­ry two years, whi­le during the war and post-war years the­re was no incen­ti­ve for this ini­tia­ti­ve. But the­re was in 2001 – Bien­na­le was just aro­und the cor­ner with a ready reper­to­ire, and Zagreb was full of expe­rien­ced (and young) musi­cians. For that par­ti­cu­lar occa­sion, the tem­po­ra­ry resi­dent ensem­ble was esta­bli­shed, but it was so won­der­ful­ly good that the MBZ’s spark lit the fire and the fate has besto­wed on it per­ma­nen­ce and sta­bi­li­ty. It stop­ped being mere­ly “tem­po­ra­ry”, and a short whi­le later it took the name Can­tus (a Latin word for sin­ging). Its mis­sion was set. They “… insi­sted on an appro­ach in which the pre­sen­ta­tion of the occa­sio­nal avant-gar­de music is not a goal in itself, but mere­ly the foun­da­tion on which inter­pre­ta­tion is built.” (Trpi­mir Mata­so­vić, 2009).

Beri­slav Šipuš bio: 

Beri­slav Šipuš (Zagreb, 1958) has direc­ted the Can­tus Ensem­ble sin­ce its foun­ding in 2001.

Along­si­de stu­dy­ing art histo­ry at the Facul­ty of Huma­ni­ties and Social Scien­ces in Zagreb, he also stu­died and gra­du­ated in com­po­si­tion at the Zagreb Aca­de­my of Music (1987, class of Stan­ko Horvat). He con­ti­nu­ed his com­po­si­tion stu­dies with Gil­bert Bosco in Udi­ne and with Fra­nço­is-Ber­nard Mâche and Ian­nis Xena­kis at the UPIC Elec­tro­nic Stu­dio in Paris. He refi­ned his con­duc­ting with Vla­di­mir Kran­jče­vić, Želj­ko Brka­no­vić, Kre­ši­mir Šipuš, and with Milan Horvat at the Uni­ver­si­ty of Music and Per­for­ming Arts in Graz.

He was répéti­teur-pia­nist of the Bal­let of the Cro­atian Natio­nal The­atre in Zagreb, a music the­ory teacher at the Elly Bašić Music Scho­ol in Zagreb, répéti­teur-pia­nist of the Ber­mu­da Bal­let, and a pro­du­cer at the Vatro­slav Lisin­ski Con­cert Hall. From 2001 to 2005 he was the direc­tor of the Zagreb Phil­har­mo­nic Orche­stra. He was pro­du­cer of the Music Bien­na­le Zagreb and from 1997 to 2011 its arti­stic direc­tor. He lived in Milan and col­la­bo­ra­ted with Teatro alla Sca­la as répéti­teur-pia­nist for the Bal­let and Ope­ra, assi­stant to con­duc­tors in the Ope­ra, and orche­stral con­duc­tor in Bal­let productions.

He is a full pro­fes­sor at the Depart­ment of Com­po­si­tion and Music The­ory at the Zagreb Aca­de­my of Music and, sin­ce 2019, head of the department.

For his com­po­si­tions he has rece­ived a num­ber of natio­nal and inter­na­tio­nal awards, among them the Seven Secre­ta­ries of SKOJ Award, Vjesnik’s Josip Štol­cer Sla­ven­ski Award, and in 2004 the title of Che­va­lier of the Order of Arts and Let­ters from the Mini­stry of Cul­tu­re of the Repu­blic of Fran­ce. From Decem­ber 2011 he was Depu­ty Mini­ster of Cul­tu­re, and from April 2015 to Janu­ary 2016 Mini­ster of Cul­tu­re in the Govern­ment of the Repu­blic of Croatia.

Can­tus Ansambl: 

Beri­slav Šipuš, con­duc­tor, arti­stic director

Teo Devčić, violin

Tvrt­ko Pavlin, viola

Jasen Chel­fi, cello

Ana Bati­ni­ca, flute

Iva Leden­ko, oboe

Dani­jel Mar­ti­no­vić, clarinet 

Sre­bren­ka Poljak, piano 

Fran Krsto Šer­cer, percussion 

Pro­gram: 

Ivan Josip Sken­der: Five Sket­ches for Three

Dubra­vko Pala­no­vić (world premiere)

Ante Kne­šau­rek: On a Moment of Loneliness

Žane­te Rydzew­ski (world premiere)

San­da Maju­rec: I ritor­ni

Beri­slav Šipuš: Dick Tra­cy and the Most Pecu­liar Case of All – Fal­ling in Love

Pro­gram notes: 

• San­da Maju­rec: I ritor­ni

The com­po­si­tion I ritor­ni, for flu­te, cla­ri­net, vio­lin, pia­no, and cel­lo, was writ­ten in 2013. For­mal­ly, it is based on the ritor­nel­lo form: both on a glo­bal level, in the rela­tion­ships betwe­en the move­ments, and within each of the five move­ments, which are all com­po­sed as ritornellos.

The ensem­ble Gla­zbe­ne sta­ze pre­mie­red the pie­ce in 2014, and in 2016 it was per­for­med at the Gla­zbe­na tri­bi­na in Opa­ti­ja (by the mdi ensem­ble) as well as at the Uni­ver­si­ty of Music and Per­for­ming Arts Vien­na as part of the Festi­val of Cro­atian Music in Vien­na and the pro­ject Women Com­po­sers from Slo­ve­nia, Cro­atia, Mace­do­nia, and Ser­bia (2016).

The com­po­si­tion has also been per­for­med by the Quasars Ensem­ble, and the Can­tus Ensem­ble has pre­sen­ted it in Zagreb, Vien­na, and Cologne.

• Ante Kne­šau­rek: On a Moment of Loneliness

Svat­ko tko stva­ra mislim da je isku­sio samo­ću pa i tre­nu­tak usaml­je­no­sti koji pro­du­bl­ju­je vri­je­me i nemi­lod­srd­no širi nje­go­ve gra­ni­ce. Na neko nas vri­je­me taj tre­nu­tak usaml­je­no­sti čini bespo­mioć­nim. Korak pre­ma izla­sku iz labi­rin­ta samo­će i hra­brost suoča­van­ja snjom jest barem korak pre­ma “novom”

• Ivan Josip Sken­der: Five Sket­ches for Three

The com­po­si­tion “Five Sket­ches” was cre­ated in 2015. It was com­mis­sio­ned by my long-time col­la­bo­ra­tors, sisters Zita and Nad­ia Var­ga, and writ­ten for pia­no, cla­ri­net, and cel­lo. In the mean­ti­me, the pie­ce has been per­for­med seve­ral times by vario­us ensem­bles, inc­lu­ding in a ver­sion for pia­no, cla­ri­net, and vio­la. The com­po­si­tion con­si­sts of five move­ments of dif­fe­rent cha­rac­ters and dura­tions, which per­for­mers may play in any order, depen­ding on the atmo­sphe­re they wish to cre­ate – or sim­ply as they prefer.

• Beri­slav Šipuš: Dick Tra­cy and the Most Pecu­liar Case of All – Fal­ling in Love

Dick Tra­cy and the Most Pecu­liar Case of All – Fal­ling in Love, for 7 musi­cians, is the fifth com­po­si­tion in the cyc­le Dick Tra­cy…. Like the cyc­le Tan Het­ti, of which 3 have been com­ple­ted so far (besi­des the ope­ning com­po­si­tion the­re are also Tin Hat­ti and Ten Hot­ti, and at least one of the two pie­ces from that cyc­le is waiting to be fini­shed and inc­lu­ded in the cyc­le becau­se I plan to have 5 and one day per­form them all toge­ther on the same evening).

Like some of Hindemith’s Kam­mer­mu­sik, that cyc­le of mine also deals with the pro­blems of CHAMBER SOUND, in com­bi­na­tions that touch on COLOUR, then FORM, it also deals with the expe­rien­ces and ele­ments of MUSIC THEATRE, and some­ti­mes tries to rema­in in the area of ABSOLUTE MUSIC.

Dick Tra­cy for solo pia­no, to my teacher Stan­ko Horvat, is a much more inti­ma­te cyc­le, main­ly becau­se it deals with the per­so­nal pro­blems of the main pro­ta­go­nist as well as the pro­blems of his clients… which he had not at all tho­ught abo­ut or even IMAGINED but disco­vers along the way, untan­gling one big and tan­gled ball of questions and rid­dles, which thus gra­du­al­ly opens up befo­re him, befo­re us…

Up to now Dick Tra­cy has been solving the cases of Pret­ty Pie­ta with the help of the bass cla­ri­net, then the myste­ry of The Bal­lad of Sad Men play­ing the flu­te, then he sat at even two pia­nos and tried to solve The Case of the Myste­rio­us Gla­xo Blue, and in the next instal­ment of the stran­gest case of all, that is the one in which the pro­ta­go­nist him­self feels that this time it is not only a cri­me sto­ry but also a love sto­ry… And tho­se sto­ries are almost always unso­lva­ble riddles…

This time 7 musi­cians, thro­ugh 7 short epi­so­des, are looking for the answer to that question. On the way they will meet a man/bird, at the very begin­ning of the “case” (it is a self-quota­tion becau­se the pic­co­lo plays an ele­ment of the main motif from my com­po­si­tion E sar­rai sola sul lago for orche­stra)… Then fol­lows the “walk/run” of the detec­ti­ve when all sorts of things can be disco­ve­red… or not… The walk/run motif per­for­med by a pair of cym­bals comes from the first com­po­si­tion of this cyc­le, and the har­mo­nic ver­ti­cal is made up of com­bi­na­tions of two sixths (seen befo­re!), which can­not at all mana­ge to find the­ir “con­so­nan­ce”?!

The third part intro­du­ces a new cha­rac­ter on sta­ge — the cla­ri­net… a calm and some­what ano­ny­mo­us line from which we will har­dly learn any­thing… The inter­rup­tion of the search will be reali­sed in the fourth epi­so­de by three string instru­ments, per­for­ming a com­ple­te­ly new and fore­ign mate­rial; it will appe­ar now and never aga­in! But behind them some­one will “lag” — the vio­lin, after who­se line the pia­no and the cla­ri­net will also “deve­lop” the­ir mate­rials and witho­ut inter­rup­tion lead us into epi­so­de no. 6 which bears the title Quato­uor – Quar­tet; the dispo­si­tion of the instru­ments is as in Mes­sia­en and his Quar­tet for the End of Time. Natu­ral­ly it is an homa­ge… “four cha­rac­ters in search of…”? Per­haps for the peace of a chord will the com­po­si­tion also end, and aro­und it circ­le the sounds of the pia­no, with a real quota­tion from the com­po­si­tion SONNANT for solo pia­no of my teacher Stan­ko Horvat. Then fol­lows the sprint of Dick Tra­cy per­for­med by the flu­te, and final­ly the “spec­tral” echo­es of eve­ry­thing in high, some­ti­mes strong, and some­ti­mes inau­di­ble piz­zi­ca­to tones of the viola…

(Beri­slav Šipuš)