Dźwiękoksiężnik

Zapra­sza­my naj­młod­szych słu­cha­czy do magicz­ne­go świa­ta dźwię­ków – muzycz­nych i nie­mu­zycz­nych, pięk­nych i dener­wu­ją­cych, zwy­czaj­nych… i cał­kiem niecodziennych.

Boha­te­ro­wie mikro-ope­ry dzie­cię­cej „Dźwię­kok­sięż­nik”, czy­li Dźwię­kok­sięż­nik i jego pomoc­nik Kle­ofas spe­cja­li­zu­ją się w wytwa­rza­niu dźwię­ko­wych elik­si­rów. Ich pra­cow­nia kipi od roz­ma­itych odgło­sów – intry­gu­ją­cych brzmień przy­ro­dy, ale też gło­śnych dźwię­ków pra­cu­ją­cych maszyn. Pew­ne­go dnia cza­ro­dzie­je otrzy­mu­ją zada­nie, któ­re wyda­je się nie­moż­li­we do wyko­na­nia: mają stwo­rzyć elik­sir ciszy dla pew­nej damy któ­ra nie może znieść ota­cza­ją­ce­go ją hała­su. Trud­no­ści ze stwo­rze­niem takiej mik­stu­ry, moty­wu­ją przy­ja­ciół do wypra­wy w świat w celu poszu­ki­wa­nia ide­al­nej ciszy.

Obsa­da utwo­ru jest nie­wiel­ka. Oprócz soli­stów, usły­szy­cie obój, wio­lon­cze­lę, for­te­pian i elek­tro­ni­kę. Istot­nym aspek­tem war­stwy muzycz­nej jest sze­ro­kie zasto­so­wa­nie roz­sze­rzo­nych tech­nik gry na instru­men­tach oraz roz­sze­rzo­nych tech­nik wokal­nych. Wyko­rzy­sta­nie takich brzmień, jak gra na stro­iku obo­ju, ude­rza­nie w pudło rezo­nan­so­we wio­lon­cze­li, mul­ti­fo­ny, śpiew ali­kwo­to­wy i uży­cie przed­mio­tów codzien­ne­go użyt­ku do wydo­by­cia dźwię­ków, nawią­zu­je do libret­ta „Dźwię­kok­sięż­ni­ka”, opo­wia­da­ją­ce­go o nie­zwy­kłych, hip­no­ty­zu­ją­cych brzmie­niach, któ­re wytwa­rza tytu­ło­wy boha­ter. Boga­ta w nie­kon­wen­cjo­nal­ne dźwię­ki jest też war­stwa elek­tro­nicz­na, będą­ca waż­nym ele­men­tem dźwię­ko­wo-muzycz­ne­go laboratorium.